La Espero (esp. Nadruwisnā) - grīma tērpautan kāigi himnus stesse Esperanto. Wīrdans ast papeisāwuns Ludwik Zamenhof be niōficialan melōdijan ast teīkuns Félicien Menu de Ménil. Ast dīgi antrā wersiōni stesses melōdijan, kawīdan teīkuns Claes A. Adelsköld. En kērdai stesses pirman Swītiskan Kōngresin stesse Esperanto en 1905 mettai niainā wersiōni ni bēi īmtan kāigi ōficialan, adder teinū tērpaui di wersiōnin stesse Ménil.
Esperantiskai[redigīs]
En la mondon venis nova sento,
tra la mondo iras forta voko;
per flugiloj de facila vento
nun de loko flugu ĝi al loko.
Ne al glavo sangon soifanta
ĝi la homan tiras familion:
al la mond' eterne militanta
ĝi promesas sanktan harmonion.
Sub la sankta signo de l' espero
kolektiĝas pacaj batalantoj,
kaj rapide kreskas la afero
per laboro de la esperantoj.
Forte staras muroj de miljaroj
inter la popoloj dividitaj;
sed dissaltos la obstinaj baroj,
per la sankta amo disbatitaj.
Sur neŭtrala lingva fundamento,
komprenante unu la alian,
la popoloj faros en konsento
unu grandan rondon familian.
Nia diligenta kolegaro
en laboro paca ne laciĝos,
ĝis la bela sonĝo de l' homaro
por eterna ben' efektiviĝos.
|
En swītan engūbi nawwa seīli,
pra swītan ēima spartā tāri;
na skreīlins stesses kuslin wītran
stan skrāisei teinū iz deīktan prei deīktan.
Ni per kalabijjan krāujan palaipsītan
stan zmūiskan sēimin tēnša:
per swītan prābutiskai ūlinantan
stan pataukinna swintan pakkajan.
Pa swintasmu zentlin stesses nadruwīsnan
senrīnka si pakawīngei zuldātai,
be dīwai aūga astis
pra dilin stēisan zmūnin, kawīdai turri nadruwīsnan.
Spārtai stalāi mūrai stesse mettatusimtan
sirzdau amzins padelītans;
adder wīrst spīlusis si dīrzalai arāikai,
dēlbtai pra swintan milin.
Na nautrālin billiskan fundamentin,
izprestāntei aīns āntran,
amźāi wīrst segīwus en sandīngai
aīnan debīkan sēimiskan skrittan.
Nūsa seīlawingi gruppi stēisan kōlagin
ni wīrst gurrusi en pakkawīngismu dilin,
ērgi grazī supnausnā stesses zmūnijan
emprābutskan ni wīrst būwusi izarwi.
|